Τι ξέδομα νου και καρδιάς είναι, όταν μπορεί ο Βεροιώτης να περιδιαβαίνει σεργιανίζοντας την πόλη σε ώρες σχόλης, γιορτινές και ησυχίας, ν’ ακούει μαυλιστικές φωνές σιγανές, να του ομιλούν και να τον καλούν, να μη μένει αδιάφορος με ξορκισμένο το χνώτο του θανάτου, αλλά να διακρίνει την ανατριχίλα της ζωής, που διαπερνά όλα τα άψυχα της προϊόντα πολιτισμού, σε μια πορεία εκατοντάδων χρόνων ανανεούμενης ποικιλίας. Αυτό το εξακολουθιτικό πολιτιστικό της πορείας δημιουργικό γίγνεσθαι, επιμένουν να τονίζουν οι φωνές της παλιάς Βέροιας, γιατί ό,τι μένει από τους νεκρούς αθάνατο είναι η αγιοσύνη και οι φωνές τους.
Έτσι μέσα από παλιά χαλάσματα εκκλησιών, μεγάρων, σπιτιών και αρχοντικών, όπως το Μπικελάθκο στον Αγ. Δημήτριο και της Ρακτιβανούδας με τους μουσανδρακούς οντάδες, στον Αγ. Πατάπιο, δίνει πρόσωπο στο απρόσωπο και μέτρο στην αμετρία. Αλλά και στα τότε καθημερινά άσημα όπως και γνωστά και ονομαστά σε χώρους, αλάνες, μαχαλάδες, κτίσματα. Από πάνω τους ο αέρας μετατοπίζεται, πάντα φρέσκος αθάνατος. Τα προστατεύει μετατρέποντας όλα αυτά σε σύμβολα, χρονικά ασάλευτα, συνεχίζοντας την παράδοση και ετοιμάζοντας την μελούμενη πορεία στην τέχνη, ώστε να παρουσιάζει πάντα την πολιτιστική ιστορία της Βεροιώτικης ομορφιάς. Ανανεωμένη τώρα και φωτισμένη με το νέο φως της οικονομικής ακμής, αποφυσά διώχνοντας κάθε σκόνη προακμής και παρακμής.
Γιατί η αλήθεια μένει μόνο μία εδώ. Η φτώχεια και η ανέχεια δεν αφήνει πλάσμα πολιτισμού. Η ζωή, μικρή αστραπή, δεν χορταίνει να συντηρείται μόνο, θέλει ν’ απλώνεται και να καταχτάει, κι όταν αυτή χορτάσει τις ανάγκες της, τότε αρχίζει να χαίρεται και να ζητά στο βλέμμα, τη μέθοδο του Θεού, το φως και την ανάπαψη στα τέλεια και όμορφα έργα.
Τα πάλευκα μάρμαρα εισόδων, με την όμορφη κατασκευή των ψηφιδωτών δαπέδων με τις πολυχρωμίες τους, προστατευμένες αυλές, μέσα σε τοίχους από κογχυλοφόρες πορόπετρες, αιώνιες, δηλώνουν τη νίκη του αέναου Βεροιώτη φειδία νου, πάνω στο χρόνο, χωρίς ποτέ οι παραστάσεις τους να ασχημονούν και να κορδακίζουν.
Αυτά είναι τα δικά μου, αλλά και άλλα πολλά, πολύ περισσότερα, γράφει γλυκά και όμορφα, στο θαυμάσιο νέο βιβλίο του «79 άρθρα, 4 διηγήματα και σχόλια» ο φίλος μου Θ. Πολυχρονιάδης, ο γιατρός μου.
(Μόνο μία φορά με αγκρίφωσαν σαν άρρωστο τα χέρια του. Ευτυχώς…)
Ώρες πολλές το διαβάζω, το μελετώ, και πουθενά δεν βρήκα την αιτία να το σηκοχτυπήσω κάτω. Μεγάλος θαυμασμός για τον κόπο του!! Μα τι κόπος και χρόνος δημιουργικός είναι αυτός!! Τι δυνάμεις ορατές και τρικυμισμένες κρύβουν ειδικά οι τελευταίες σελίδες, τα 3 διηγήματά του. Ολοφάνερη στο ένα από αυτά η μοναξιά του ανθρώπου, του μοναχικού ανθρώπου. Η τρυφερότητα και η θλίψη του, αυτά τα δύο μαζί, είναι οι χουγιαχτάδες που ξετρυπώνουν την ευτυχία του και τ ην στήνουν χλωμή, ώσπου να αρχίσει το αίμα να ζεσταίνει τα πόδια, ν’ ανεβεί και να φθάσει στα αντικνήμια, στα μεριά, στη νεφραριά…
Και εκείνο το «πάλι ταξιδεύεις;». Φοβερό επιδόρπιο του λόγου, σκέτη κραυγή. Με βύθισε σε ανοιχτές θάλασσες νοητικές και άκριες ξέρες στο ουρανοθάλασσο. Που πρέπει να αράξω; Στα βαθιά νερά του ή στα όμορφα ακρογιάλια με τον γλυκό φλοίσβο της αφηγηματικότητας;
Σπουδαία η παρουσίαση των πολιτιστικών στο βιβλίο του. Πρόσωπα, γέννημα θρέμμα Βεροίας, όπως καλλιτέχνες άξιοι των Εικαστικών, του Θεάτρου, της Σκηνοθεσίας, φιλόλογοι και Επιστήμων Πυρηνικής Φυσικής, όλοι συνυπάρχουν μέσα στο βιβλίο του Θ. Πολυχρονιάδη, διατηρώντας κλιμακωτούς όλους τους αναβαθμούς της ζωής στα πρόσωπά τους, με την ανθρώπινη νόηση να κυριαρχεί σαν τρόπαιο αθάνατο. Ποτέ σελίδες βιβλίων δεν πρόκειται να αναρτηθούν σε Μουσειακούς τοίχους ως άψυχα εκθέματα, αλλά σαν εξευγενισμένο ανθρώπινο προϊόν, ζεστό απαλό θα κοσμεί βιβλιοθήκες με την ύλη του, όπως υποστηρίζει και κηρύττει ο Γιώργος Χιονίδης, ο άγιος, βράχος της πόλης μας.
Απ’ όλους αυτούς, πρόσωπα πολιτιστικά ξεχωρίζω δύο. Είναι αυτά, που σαν επιστήμη αγγίζουν την ψυχή μου τέλεια. Ο πρώτος ο Θωμάς Γαβριηλίδης, ο φιλόλογος. Τον παρομοιάζω σαν μεγάλο κομμάτι από μονοκόμματο γρανίτη που στη βάση του έχει πηγή για τον διψασμένο, που πίνει αλλά δεν ξεδιψά, γιατί περιμένει κι άλλο ασώπαστο γάργαρο νερό.
Βλέπω αυτόν τον δημιουργό του λόγου να παλεύει με μια ουσία σκληρή, ισάξιά του, τον αρχαίο λόγο. Σ’ αυτόν στοχεύει το φως του και διώχνει το σκοτάδι της άγνοιας, φανερώνοντας λέξεις, σαν άγριες φοράδες, που τόσο δύσκολα δαμάζονται, σε σειρές και στίχους. Το καταφέρνει, είναι ο νικητής, αλλά βγαίνει νικημένος, επειδή πάντα αυτό που άξιζε να ειπωθεί μένει ανείπωτο, επειδή είναι ακόμη άγνωστο και καλά κρυμμένο στις πισσωμένες χιλιετίες της αδιαπέραστης σιωπής. Ο αρχαίος λόγος εκτός από στοχασμός και τέχνη είναι και ανήφορος με βεβαιότητα ή αβεβαιότητα, ένας λόγος άμετρος σε απόσταση, σαν αρχαία Ελλάδα.
Η δεύτερη η Παναγιώτα Φωκά, πυρηνικός φυσικός, ερευνήτρια σα εργαστήρια του Ευρωπαϊκού CERN, κόρη αγαπητών φίλων συμπολιτών. Πόσο υψηλά πρέπει να ανεβεί το φίδι στο δέντρο της γνώσης, ώστε να μπορέσει να αποβάλει τα σύνδρομα της ανθρώπινης ζωής και τα μέχρι τώρα κοινά και παραδεχτά μαθηματικά στέρεα του χρόνου και της ύλης του μακρόκοσμου και να δεχτεί με ονειροπόλημα και μουσική Hirten gesang του Μπετόβεν τον μικρόκοσμο των Κβάντα; Τόσο υψηλά φαίνεται ότι στέκεται η νόησης της Παναγιώτας Φωκά και μέσα σε περιφορές-περιστροφές, ελλειπτικές τροχιές, ορμές, στροφές και ιδιοστροφορμές υποατομικών σωματιδίων να ξεχωρίζει και να ομιλεί και να κατευθύνει τα γκραβιτόνια τα γλονόνια και γλουόνια κουάρκ, τα μεσόνια και τα πιόνια, τα κβάντα του Πλανκ. Δηλαδή, τη κβαντομηχανική θεωρία. Το αίμα της σίγουρα θα κυλά σε θερμοκρασίες υψηλής κλίμακας Κέλβιν, αλλιώς πώς θα άντεχε τα παράξενα στον χωρόχρονο, να επιτρέπει την τσαπατσουλιά της εντροπίας να μεγαλώνει σταθερά και το νοικοκυριό της νεγκεντροπίας να μικραίνει σταθερά. Σήμερα στα εργαστήρια του CERN οι ερευνητές μαζί με την Βεροιωτοπούλα θέλουν να αποδείξουν την ύπαρξη του μποζονίου Χιγκς, χάρις στο οποίο πήραν μάζα και υπόλοιπα υποατομικά σωματίδια μετά το URKNALL. Είναι το μποζόνιο το σωματίδιο του Θεού, αυτό το υψηλό κουάρκ (TOP Quark). Ίσως ο νέος γραμμικός επιταχυντής αδρονίων των 50 χλμ. ευκολύνει τους ερευνητές του CERN περισσότερο. Το δε πείραμα με τον ερευνητικό σταθμό ALICE είναι ειδικά σχεδιασμένο για να διευθύνει τη βαθύτερη δομή και οργάνωση του εξωτικού πλάσματος κουαρκ-γλοιονίων.
Θόδωρε φίλε μου. Γέμισες την καρδιά μου. Να είσαι καλά.
1. Hirten gesang= ποιμενικό τραγούδι απο την Pastorale του Μπετόβεν
2. URKNALL= Το big bang γερμανικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου